'Als ik wakker word, doe ik meteen de gordijnen van mijn caravan open. Dan kijk ik uit over de weilanden of heide. Heerlijk. Soms ga ik meteen werken, op andere dagen maak ik eerst een wandeling. Ik sta nu op een camping in Wijk bij Duurstede, maar ik rij zo naar een andere plek. Dat geeft mij het gevoel van vrijheid waar ik al mijn hele leven naar op zoek ben. Als jong meisje was ik al nieuwsgierig naar wie ik was en snapte ik weinig van hoe het leven geleefd werd. Ik voerde een tweestrijd met mezelf. Ik wilde het op mijn eigen manier doen, maar ik wilde er ook dolgraag bij horen. Me niet meer anders voelen en voldoen aan het plaatje van de maatschappij en mijn ouders. Dus ik ging studeren, trouwde, kreeg een goede baan en kinderen. Ik had alles voor elkaar en toch bleef het vanbinnen knagen. Dat lag niet aan mijn man en kinderen. Het was een innerlijke onrust waar ik niet naar durfde te luisteren.'

Lees ook: Judith leeft in een roedel: 'Mijn wolfhonden zijn altijd in de buurt'

'Die onrust borrelde na mijn scheiding nog meer op. Ik woonde met mijn kinderen op tienhoog en wilde nog maar één ding: alles loslaten. Weg met de onzinnige vaste lasten en op avontuur. Mijn kinderen gaven in dezelfde tijd los van elkaar aan dat ze liever bij hun vader en zijn vriendin wilden wonen. Daarmee vielen voor mij alle puzzelstukjes op hun plek. Ik kon eindelijk mijn gevoel achternagaan.'

Het volledige verhaal van Susanne lees je in het aprilnummer van &C 'Huisje, boompje, beestje?' die je hier kan bestellen.