'Mijn wolfhonden zijn altijd bij mij in de buurt. Ik ga ook echt niet zonder ze op vakantie, dan breek je hun ziel. Ze zijn voor mij van levensbelang. Toen ik twee was, kreeg ik mijn eerste hond, Senta. Zij was mijn beste vriendin. Ze haalde me op van school en sliep bij me in bed. Ik was vijftien toen ze overleed. Dat brak niet alleen mijn hart, het brak alles. Ik pleegde bijna zelfmoord. Op dat moment was nog niet bekend dat ik autisme had. Die diagnose kreeg ik pas zes jaar geleden. Maar het was duidelijk dat er iets niet 'normaal' was. Ik had geen behoefte aan mensenvriendschappen. Mijn hond vervulde alles voor mij. Mijn ouders accepteerden dat, maar ze maakten zich wel zorgen. De levensverwachtingen van een hond en een mens zijn slecht op elkaar afgestemd. In dat opzicht had ik beter een papengaaienliefhebber kunnen zijn.'

Lees ook: Chantal Janzen: 'Wat is dat eigenlijk, settelen?'

'Na Senta heb ik andere honden gehad, maar mijn echte fascinatie lag bij de wolf. Wolven zijn helemaal puur. Er is niet mee gerommeld. Ze zijn loyaal, blijven bij elkaar en zorgen voor hun ouderen, zieken en zwakken. Dat vind ik heel mooi, maar je kunt niet met pure wolven samenleven. Dat zou dierenmishandeling zijn. Een kruising tussen een wolf en een hond komt dan het dichtste in de buurt. Ik heb me daar eerst vijftien jaar over ingelezen voordat ik Yuriko nam, want het is niet niks. Anders dan een gewone hond heeft een wolfhond geen aangeboren will to please. Een gemiddelde wolfhond sloopt je huis, wordt nooit zindelijk en zal altijd blijven jagen. Mijn wolfhonden doen dat allemaal niet. Dat is uitzonderlijk, maar het is gelukt omdat ik 24/7 op hun lip zit.'

Het volledige verhaal van Judith lees je in het aprilnummer van &C 'Huisje, boompje, beestje?' die je hier kan bestellen. Of lees 'm via Blendle.