Janneke: 'Die kriebel waar iedereen het over heeft, heb ik nooit gehad. Babysokjes, babyshowers: ik heb er gewoon geen gevoel bij. Kerst met de familie en twintigers die hun aanhang meenemen, dat lijkt me wel leuk. Maar alles wat daarvoor zit: Zwitsal-geuren, high-pitched kindergeluid, het schoolritme en op godsgruwelijke tijden op een hockeyveld staan? Nee, dank je. Als puber dacht ik: ooit ga ik trouwen en krijg twee kinderen. Als student bewandelde ik keurig het geijkte pad: studie, vriend, samenwonen. Hij wilde ervoor gaan, ik niet. 'Het komt wel', zei iedereen. Maar het kwam niet, dus ging het uit. Mijn oma overleed rond mijn dertigste. 'Zoek je eigen pad', was haar advies. Ik wilde haar verhaal doorgeven en schreef er liedjes over. Het werd mijn eerste theatervoorstelling. Toen viel het kwartje: dít is mijn nalatenschap. Het was in de fase dat iedereen om me heen kinderen kreeg. Dat zette me aan het denken. Wat is geluk voor mij? Is het raar dat ik niet in de bloei van mijn leven passies en dromen wil opgeven? Ben ik dan egoïstisch?'

Lees ook: Even niet: 5 dingen die je dit weekend zonder kroost kunt doen

Carré
'Een lastig en eenzaam proces, want ik kende niemand die er hetzelfde over dacht. Nu doe ik wat ik het liefste doe: muzikale voorstellingen maken. Er is niets wat me kan afleiden of energie ontneemt. Ik vul mijn dagen met deze 'kinderen': optreden, veel reizen en de ultieme droom: Carré. Die vrijheid vind ik heerlijk. In mijn voorstelling zing ik over de perikelen van het gezinsleven: nooit meer uitslapen, nooit meer spontaan samen naar de film, nooit meer een fatsoenlijk gesprek aan tafel. En dan nog die ontplofte onderkant. 'Maar je krijgt er zó veel voor terug.' Dan zing ik erachteraan: 'Mag ik bedanken.'

Benieuwd  naar het hele verhaal van Janneke? Het hele interview lees je in de nieuwste &C 'Kinderen veranderen alles', die nu in de winkel ligt. Je kunt het nummer ook hier bestellen.