Eva (33): ‘Mijn opa en oma kwamen in de jaren zestig als gastarbeiders naar Nederland. Een deel van hun kinderen is teruggegaan en een deel is gebleven, dus de Spaanse cultuur hebben wij hier ook. Al van kleins af aan komen we elke zondag bij elkaar in een hysteri­sche woonkamer waar alles naast elkaar bestaat: een discussie die door het volume klinkt als ruzie, voetbal op de televisie, geroep rondom het Spaanse bordspel Parchís, het nieuws keihard aan op de radio, een grote pan paella op tafel waar je zelf uit kunt scheppen. Voor ons is dat allemaal heel normaal, maar je ziet aange­trouwde Nederlandse mensen soms rondkijken van: wat ís dit voor gedoe?

Lees ook: Nu in &C: Chantal en Nicolette Kluijver over het lonkende buitenland

Ik heb me altijd meer Spaans gevoeld dan Nederlands. Daarbij heb ik me weleens afgevraagd: denk ik dat, of wil ik dat vooral? Laatst heb ik er een gesprek over gevoerd met mijn moeder. Zij heeft echt Spaans bloed, maar is Nederlandser dan ik: nuchterder, vrij rustig en ingetogen, ze heeft haar emoties onder controle. Ik lijk vergeleken met haar veel meer op mijn Spaanse oma, die heel extravert is en al haar hele leven elke gelegenheid aangrijpt om te dansen en zingen.

Op de basisschool en de middelbare school merkte ik al dat ik me vaak moest inhouden, omdat ik harder lachte en meer gebaren maakte dan alle andere kinde­ren om me heen. Mijn vriendinnetjes zeiden soms: hou je even in. Maar dan dacht ik: waarom moet je je inhouden?

In Spanje mag alles er net wat meer zijn dan in Neder­land, ook emoties. Dat is cultuur, en die is voor een groot gedeelte onderhevig aan temperatuur. Hier zit je toch vaak in je huis, met je eigen kringetje. Onaan­gekondigd bij iemand voor de deur staan om een hapje mee te eten, dat doe je in Nederland niet snel. Ik vind dat een gemiste kans, want dat kan je zo veel brengen. In Spanje zijn mensen door het mooie weer veel meer buiten, waardoor relaties vloeibaarder wor­den. Je maakt makkelijk een praatje met iemand of schuift aan voor een hapje, alsof die persoon je neef of nicht is. Er is minder afstand en beleefdheid nodig, de mensen zijn heel open en de sfeer is gemoedelijk. Het is alsof er in Spanje een ander filter over het leven zit: er is meer kleur, het is zoeter, alles is blijer.

Lees ook: &C's Zon, zee, zomerboek mét nieuw logo ligt nu in de winkels

De afgelopen jaren ben ik regelmatig een langere pe­riode in Marbella geweest, waar mijn familie woont. Vaak samen met mijn vriend Teun (Luijkx, red.), die het land net zo heeft omarmd als ik en de taal ook goed spreekt. We hebben een baby van elf maanden tegen wie ik alleen maar Spaans spreek, omdat ik weet: dat land wordt ons thuis. Dat heb ik altijd al gedacht – een gevoel dat met de jaren alleen maar sterker is gewor­den. Op dit moment zijn we nog te blij met ons leven in Nederland, het acteerwerk dat Teun en ik hebben, onze vrienden en familie. Maar op een dag komt het ervan, dat weet ik zeker. Dan gaan we mijn Spaanse droom leven.’

Benieuwd naar de favoriete bestemmingen van Xelly Cabau, Diggy Dex, Liesbeth Rasker en Jandino Asporaat? Die vind je in &C's Zon, zee, zomerboek. Nu verkrijgbaar in de winkel en in de &C Webshop.