James en Bobby zouden vast snel Italiaans babbelen en dat dan aan mij leren terwijl ik de was buitenhing. Ik wilde dat geluksmoment vasthouden. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Althans, niet bij mij. Ik schiet na een uurtje mijmeren al snel in een praktische modus. Want dat intense geluksgevoel heb ik nogal snel als ik op vakantie ben en niks hoef te doen. Ik sta op, eet een croissant, of twee, ook prima. Ik ga niet sporten, maar bij het zwembad liggen en 's avonds zet iemand een bord eten voor mijn neus.

Lees ook: Doei, ik ben weg: waarom lonkt dat buitenland zo?

Als ik ga emigreren naar dat dorpje zal ik toch iets moeten doen. Ik kan niet de rest van mijn leven op een strandbed gaan liggen of de was ophangen, en dat wil ik ook niet. Ik hou enorm van mijn werk, maar hoe zou ik dat moeten doen daar? Ik geloof niet dat er in Italië iemand zit te wachten op een presentatrice die geen Italiaans spreekt. Op en neer vliegen naar Nederland? Kan. Maar van de gedachte om in drukke opnameperiodes mijn gezin weinig te zien, krijg ik eerder een paniekaanval dan geluksgevoel. Dus zou ik daar moeten gaan werken, maar niet bij tv. Zou ik dan een B&B kunnen openen? Klinkt zo idyllisch. Dat doen wel meer mensen, ook zonder horeca­ervaring. Dat zien we vaak genoeg in Ik vertrek. Ja, kan, maar het gaat vaak ook gigantisch mis. En ik heb nu eenmaal andere kwaliteiten dan koken. Laat staan voor zestien man. Nee, wordt 'm ook niet.

Vaarwel emigratieplannen, vaarwel Italiaans sprekende kinderen, vaarwel immer schijnende zon. Ik blijf in Nederland wonen en met veel bewondering kijken naar mensen die die rigoureuze stap wél zetten. Ik vind het zo dapper als mensen met hun hele hebben en houwen verkassen naar een land dat ze alleen kennen van een zomervakantie. Dat je je huis verkoopt en ter plaatse een pand aanschaft waarvan de helft van het dak ontbreekt, dat is nogal wat. Die B&B to be moet vaak nog helemaal opgeknapt worden, en dan hebben we het niet over een pot latex en nieuwe gordijnen. Nieuwe vloeren, daken, leidingen, elektriciteitskabels, alles moet vernieuwd.

En als ze dan klaar zijn en hun huwelijk nog steeds intact is, blijkt de vorige eigenaar de septic tank gesloopt te hebben en de drollen in een gestage stroom de wijngaard van de buurman binnen te drijven. Enfin, dit is de reden waarom een boel mensen die emigreren weer terugkomen. En dat is ook prima, want ze hebben het wel geprobeerd. En dat kan niet iedereen zeggen. Ik in elk geval nooit.

Lees ook: Nicolette Kluijver: 'Het liefst zou ik een jaar de bush in trekken'

Ik blijf zitten waar ik zit, al zal ik er elke vakantie van dromen om toch een romantische B&B te beginnen. Maar nu ik erover nadenk, sinds dertien jaar bestier ik al 24/7 een B&B&L&D (bed and breakfast and lunch and dinner) omdat ik moeder ben. En dat dit niet altijd onder een stralende zon en op groene grasvelden gebeurt, maar in de regen en in een tuin van vijf bij vijf, dat nemen we voor lief. En toen gisterochtend in die minituin de zon scheen, hoorde ik onze Spaanse buur­vrouw gezellig met een taalgenoot kletsen aan de telefoon. Ik deed mijn ogen dicht en deed alsof ik in een gigantische tuin zat in de Spaanse zon. Heerlijk. Zie je, om dat soort geluk te voelen hoef je niet naar een ander land te vertrekken. Maar net als ik een slok van mijn koffie wil nemen, wordt dit moment bruut verstoord. De jongste gast van mijn B&B is wakker. Hij roept dat zijn bed nat is, dat hij honger heeft en daarna dat hij moet poepen. Ik wil op vakantie. In m'n eentje.

PS De inhoud van deze &C is zoals jullie gewend zijn, maar zoals jullie vast al hadden gezien: het magazine heeft een compleet nieuwe look én een nieuw logo gekregen! Het is prachtig gewor­den, al zeg ik het zelf. Binnenkort wordt trouwens ook onze site andc.tv vernieuwd, dus hou ons in de gaten voor al dit moois.

Het julinummer van &C Magazine ligt nu in de winkels en is te koop in &C Webshop.