‘Ruim je je glas nog even op?’ Mijn tienjarige dochter en ik hebben onze jassen al aan als mijn collega – bij wie we op de koffie waren – dat vraagt. Drie paar ogen dwalen door de kamer. Ah, op het bijzettafeltje (waarnaast mijn dochter braaf met haar Lego speelde tijdens ons werkoverleg) staat nog een halfvol glas limonade. Mijn dochter – schuchter in onbekend gezelschap – verstijft. Ik wandel naar het tafeltje. ‘Doe ik wel, ruim ik meteen mijn kopje op.’ Ik zet haar limonadeglas en mijn koffiekop op het aanrecht en roep vrolijk gedag. Maar ik heb een knoop in mijn maag, want ik vind het rete-irritant, zo’n collega die mijn dochter aanspreekt. Het geeft me het gevoel dat ze vindt dat ik mijn kind niet goed opvoed. Op de terugweg naar huis wind ik me steeds meer op. Waar bemoeit dat mens zich mee? #Teamspreekmijnkindnietaan. 

Lees ook: Waar zit die uitknop? 6 bloedirritante dingen die alle kinderen doen

Wordt dat de toon van dit verhaal? Bemoei je niet met de opvoeding van een ander? Laat mijn kind lekker je huis op z’n kop zetten, want mijn prinsesje is perfect? Nou nee. Ik kan namelijk ook een enorme hekel hebben aan kind-hooligans in mijn huis. Een paar maanden voor het limonadeglasincident hadden wij zelf visite van vrienden met twee zoontjes. Ik kan je vertellen dat twee jongetjes heel wat anders is dan één dochter (die uiteraard fantastisch is opgevoed). De minderjarige bezoekende partij schreeuwde, rende en stoeide… ik had al hoofdpijn na een minuut en geen enkele keer maanden de ouders hun kids om wat stiller te doen (blijkbaar afgestompt voor de chaos omdat ze er 24/7 in zitten). Op een gegeven moment was ik het zat en gaf ik mijn terror gasten vriendelijk de keuze. ‘Of jullie gaan naar buiten of jullie gaan rustig spelen. Ik wil geen geschreeuw in mijn huis.’ Toen was ik dus zelf die gastvrouw die andermans kind aansprak. #Teamvoedjekindopofikdoehet.

Bezoeketiquette
Ik snap het allebei: de ergernis over brutale snotneuzen die je keukenlades opentrekken, terwijl hun ouders er schaapachtig bij staan te lachen. En ook de ergernis over gastvrouwen en -heren die denken dat een kind drie uur lang braaf op de bank kan zitten (kwestie van opvoeden toch?). Maar hoe heurt het eigenlijk? Wat is de bezoeketiquette voor visite met kinderen? Heeft de bezoekende partij hun kroost te allen tijde in toom te houden? Is het aan de gastvrouw en -heer om de visite inclusief nageslacht in alles te tolereren? Of corrigeer je andermans terror kids gewoon?

Lees ook: Geen fan van andermans kinderen? Dat is dus compleet normaal

Stephanie durfde er niets van te zeggen toen een peuter haar fijne, kinderloze huis overnam: 'Vrienden uit het buitenland logeerden bij mij met hun dochtertje van drie. Die peuter mocht van haar ouders overal mee spelen, in mijn huis. Dure beelden, breekbare fotolijstjes, potten, pannen, niks was te gek. Ik had er een dagtaak aan om steeds spullen uit de handen van dat meisje te grissen. Op een gegeven moment stond ik onder de douche en hoorde ik glas breken. Had het kind een maatbeker uit m’n keukenkast geript... stuk. Haar ouders lachten ongemakkelijk: we'll replace it. Nou, ik heb nooit een nieuwe maatbeker gezien.' Niet slechts een maatbeker, maar de hele vriendschap van Monique sneuvelde door het bezoekgedrag van de kinderen van haar vriendin.

Het hele verhaal van Eva lees je in het &C's septembernummer 'Nu of nooit' dat nu in de winkels ligt. Of bestel 'm in de &C Webshop.