Ik had eens een vriendje, en hij had een schoonmaker. Ik niet, want we woonden nog niet samen en zelf had ik een appartement van amper veertig vierkante meter, waar ik vandaan kom ruim je dan gewoon effe lekker zelf je troep op. Maar goed, die schoonmaker. Een Braziliaan als ik het me goed herinner, en er was iets met hem aan de hand. O, hij maakte prima schoon, dat was het punt niet. Bovendien deed hij dat voor een vriendelijk bedrag dus ook daarover geen klagen. Het was alleen dat hij méér deed dan schoonmaken. Toen mijn vriend op een avond thuiskwam en met een zak chips op de bank plofte om een dvd'tje te kijken (jaaa lieve &C-lezer, heel grappig inderdaad, een dvd, hahaha, bestáát die dan nog, nee, waarschijnlijk niet maar ik zei al, het is een herinnering, dus lees nou maar door want het ergste komt nog), ontdekte hij dat er al een dvd in de speler zat. En niet zomaar een film, nee, een pornofilm. Als klap op de vuurpijl: ook het restje cocaïne dat die ochtend nog netjes in het rommelbakje op tafel had gelegen was verschwunden. 

Lees ook: Bang voor de blauwe brief: waarom schieten we er zo van in de paniek?

'Hoe vind je die?' zei mijn vriend toen hij me daar even verbaasd als geamuseerd over opbelde. 'Dat is toch niet normaal?' Nee, beaamde ik, dat is zeker niet normaal, waarbij ik er wel voor uitkeek om iets van die coke en die porno an sich te vinden, want ik zat toen nog in de levensfase dat ik graag progressief en vooral niet burgerlijk wilde wezen. Heel raar dus van die schoonmaker, absoluut, van andermans coke en porno blijf je gewoon áf, ben je nou betoeterd, zoiets zal ik geantwoord hebben. Waarna we ophingen en ik waarschijnlijk ging stofzuigen en hij alsnog een filmpje ging kijken in zijn reeds gestofzuigde huis, dat weet ik niet meer precies, zoals ik ook niet meer precies weet hoe het afliep met die schoonmaker.

Maar ga er maar van uit dat het afliep zoals het altijd afloopt met schoonmakers: die verdwijnen op een zeker moment weer van het toneel, want er is altijd, en ik kan dit niet genoeg benadrukken, er is altijd wát. 

Met stip op één: ze maken niet goed schoon.
Meteen daarna: ze komen niet op tijd.
Of: ze vertrekken juist te vroeg.

En verder: de een is onbetrouwbaar, de ander te sloom, de helft wil dit niet doen en de ander wil dat niet doen, er zijn babbelzieke schoonmakers en er zijn onverstaanbare schoonmakers. En dan heb je nog de afdeling knettergek, laat me met rust en dáárna zijn er dus ook nog schoonmakers die coke jatten, maar ik geef onmiddellijk toe dat die laatste categorie verwaarloosbaar is. Hoe dan ook is er geen schoonmaker zo bont of er zit wel een vlekje aan, wat dat betreft zijn het net mensen. Al kun je de meeste mensen in hun sop gaar laten koken en dat kan bij een schoonmaker niet, want dan moet je zélf de wc schrobben, en daar ben je te beroerd voor want anders had je dit probleem niet.

Lees ook: Ik zal nooit in mijn leven een schoonmaakfetisj ontwikkelen

Huilend aan de keukentafel
Goed, eerst maar eens een greep in eigen verleden. Lang geleden, toen Amsterdam nog te betalen was voor gewone mensen, woonde ik samen in een appartement waar we eens in de twee weken een schoonmaakster ontvingen. Deze schoonmaakster verstond haar vak, maar het werken werd haar naar eigen zeggen onmogelijk gemaakt door onze kat Doppie, een gecastreerde kater in de herfst van zijn leven. Het viel mij nooit zo op, maar volgens haar keek Doppie haar woedend aan tijdens het soppen. Eén keer had hij zelfs naar haar gegromd terwijl ze de badkamer een beurt gaf. Gek verhaal, zo kenden we onze Doppie niet en zo hadden we hem ook zeker niet opgevoed. Katten zíjn namelijk niet op te voeden, en dus konden we het hem ook niet afleren, voor zover dat überhaupt nodig was, want later bleek dat wat onze schoonmaakster voor grommen had gehouden in werkelijkheid spinnen was. Maar ja, toen was de sfeer al verziekt en de schoonmaakster weg.

Lees het hele stuk in &C's meinummer 'Kneiterfris het voor jaar in', ook te krijgen via &C Webshop.