Paul: 'Een concert van Paul McCartney voert me terug naar mijn jeugd, naar de platenwinkel waar ik mijn eerste Beatles-elpee kocht, naar mijn eerste kus. Als jonge mensen me vertellen dat ik onderdeel ben van hún jeugd omdat ze altijd naar de Mini-playbackshow en Soundmixshow keken, vind ik dat heel bijzonder. Daar ben ik ijdel genoeg voor. Als je met je kop op de buis wilt, is ijdelheid een basisvoorwaarde, dus artiesten die zogenaamd niet in de bladen willen staan? Gelul, valse schaamte. Toch ben ik, als jongen uit de Zaanstreek, ook enorm ­nuchter – en dat neemt toe. De showbizzwereld is een schijnwereld, al die bombarie stelt weinig voor. De ene dag staan de blaadjes er vol mee, een jaar later denk je: wat was dat ook alweer? Dat nuchtere inzicht had ik veertig jaar geleden al. Dan presenteerde ik iets op een plein vol joelende mensen, maar eenmaal van het podium af kletste ik weer gewoon over alledaagse dingen. Ik heb een olifantenhuid: zowel de lelijke als de heel mooie dingen zie ik niet. Terwijl ik het ontzettend graag wilde, hoor, begrijp me niet verkeerd.'

Lees ook: Henk Poort: 'Bekend zijn interesseert me de ballen'

Schuddende borsten en emmers bier
'Velen voelen zich geroepen, weinig zijn er uitverkoren, dat klopt. Hoe vaak ik niet heb gehoord dat mensen mijn baan wilden hebben, maar 'dan liever niet 's avonds of in het weekend'. Dat kan niet. Je moet dit écht willen, ook de mindere kanten. Terwijl leeftijdsgenoten op stap gingen, deed ik mee aan discjockeywedstrijden, trad ik op in foute, ongure nachtclubs, bege­leidde ik striptease-acts – met mijn trommeltje naast een griet met schuddende borsten, zie je het voor je? – of kreeg ik emmers bier over me heen in een discotheek. Ik deed het allemaal. Omdat ik voelde: ik móét iets in die entertainmentindustrie. Ik schreef elke omroep een brief en werd overal afgewezen. Met onvermoeibaar enthousiasme en mijn olifantenhuid ploeterde ik me door een gigantische berg afwijzingen heen. Als je de biografieën van Sting, McCartney en Churchill in een apparaat stopt, komt mijn verhaal eruit: het was een lange, lange weg. Toen het moment eindelijk kwam, was ik er echt aan toe. Die avond kondigde ik een nog relatief onbekende ­Hazes aan in het AZ-stadion. Onbetaald en totaal ver­regend. Joop van den Ende zat op de tribune en zag wel wat in dat mannetje met dat rode leren jasje. Stel je voor dat ik niet was gegaan...'

Benieuwd hoe Henny de draad weer oppakte nadat hij nergens aan de bak kwam en hoe hij nu alles op alles zet om in ieder geval het journaal te halen als-ie doodgaat (zijn woorden, niet die van ons)? Je leest het hele interview nu in &C 'Wat wil je nou echt?' en op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.