''Henk, hou jij je kop maar,' zei mijn basisschoolleraar altijd als we met de hele klas Lang zal ze leven zongen. Tussen al die hoge kinderstemmetjes viel mijn lage stem letterlijk uit de toon. Jaren later, toen ik mijn eerste opera deed, nodigde ik diezelfde leraar uit. 'Ik had alles verwacht,' zei hij, 'maar dat jij het tot zanger zou schoppen? Nooit.' Maakte ook niet uit, want als kind wist ik al wat ik wilde worden: parketvloerlegger, net als mijn stiefbroer. Even twijfelde ik, toen ik op mijn zestiende met mijn moeder meeging naar de operetteclub en daar direct een rol kreeg. Als je eenmaal een lik schmink op je gezicht hebt gehad, in een ander pak en een mooi decor, ben je verslaafd. Mensen spoorden mijn moeder aan om me naar het conservatorium te sturen, maar zij stond erop dat ik eerst een vak leerde. En hoewel ik graag wilde zingen, begreep ik dat: ik kwam uit een gescheiden arbeidersgezin, mijn moeder werkte zeven dagen per week. Zingen was leuk, maar dan wel als hobby, niet om je brood mee te verdienen. Dus werd ik meubelmaker.'

Lees ook: Herman Finkers: 'Ik keek tegen iedereen op, zelfs tegen junks'

Nieuwe onderbroek
'Na acht jaar werken in de biljartmakerij en een scheiding na drie jaar huwelijk, wist ik: als ik het nu niet doe, doe ik het nooit. Ik was 26 toen ik auditie deed voor het conservatorium. Dat diploma moest en zou er komen, ik wilde iedereen laten zien dat ik echt iets kon. Niet dat ooit nog iemand naar dat diploma vroeg trouwens, maar goed, dat is allemaal achteraf. Eenmaal op het conservatorium ging ik als een raket. Al in het tweede jaar kreeg ik hoofdrollen in verschillende operettes, in het derde jaar nodigde maestro Ettore Campogalliani – de leraar van Pavarotti – me uit in Italië, en in het vierde jaar speelde ik rollen door heel Europa. Ik kwam alleen nog naar Nederland om mijn lessen te volgen. Ze lieten me vervroegd eindexamen doen, waarna het gewoon doorging met opera’s in Italië, Duitsland en Zwitserland. Op mijn 34ste ging ik terug naar Nederland voor de hoofdrol in de musical Les Misérables. Op straat draaiden mensen zich ineens om en vroegen om een hand­tekening. Hartstikke lief hoor, maar ik dacht wel: wat moeten ze ermee? Misschien ben ik er te verlegen voor. En te saai. Ik heb niets te vertellen, ben al 26 jaar gelukkig getrouwd, Marjolein (Keuning, red.) en ik zijn heel gek op elkaar. Bovendien zal ik nooit ‘de bladen’ bellen om te vertellen dat ik een nieuwe onderbroek heb. Iemand vroeg een keer of ik het niet vervelend vond dat Marjolein bekender is dan ik. Daar kan ik alleen maar heel hard om lachen. Ik wil gewoon mijn vak uit­oefenen, meer niet. Bekend zijn interesseert me de ballen.'

Benieuwd hoe Henk net op tijd een stap terug deed en hoe zijn carrière opbloeide na 'Beste zangers'? Het hele interview lees je nu in &C 'Vrienden voor het leven (of voor even)' en op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.