Jij bent nog te klein om Het Gesprek te voeren. De conversatie die elke zwarte ouder met zijn kind voert. Het gesprek waarin ik jou als zwart kind er bewust van maak dat je leeft in een witte wereld. En dat je in die witte wereld door sommige mensen, overheden en instanties anders gezien en behandeld zal worden. Slechter. Onmenselijker. Waarom? Om je kleur. Je roots. Je achternaam.

Lees ook: Stacey staat op tegen racisme: 'Vaak verpakken mensen het als grapje'

Onschuld
Ik heb net het filmpje gezien. De moord op George Floyd. De politieagent heeft hem tegen de grond geworsteld. George ligt geboeid op zijn buik, knie op zijn nek. I can’t breathe. Ik kan niet ademen. Hij zegt het meer dan twintig keer. George smeekt om lucht, om zijn leven. Een smeekbede van meer dan acht minuten lang terwijl het leven uit hem vloeit. Wanneer hij voelt dat hij gaat sterven, roept George om zijn moeder. Mama. Mama. Mama. De politieagent blijft stoïcijns. Uiteindelijk kan hij niet meer. Zijn lichaam wordt slap. Het leven eruit geperst. Hij is dood. De hele gebeurtenis opgenomen met de camera van een telefoon. Er breekt iets in me. We zitten samen op het balkon. Jij in je badpakje met zilveren sterren. Spelend in het roze zwembad dat ik voor je kocht. Zomerse temperaturen en je vrolijke peuterlach die over het balkon schalt. Tot je ineens stilvalt. ‘Mama, heb je huilen?’ vraag je. Ik til je uit het bad en knuffel je. Jouw door de zon verwarmde, natte lijfje stevig tegen me aan. ‘Mama is inderdaad verdrietig,’ vertrouw ik je toe. Je kijkt me aan en pakt met je peuterhanden mijn gezicht vast. Je knuffelt me even, maar wurmt je daarna los. ‘Mama, ik ga zwemmen. In het water. Mama, ik ga splash.’

Lees ook: Weg ermee: deze films en series zijn in deze tijd not done

Het Gesprek
Ik kijk naar je en de tranen stromen over mijn wangen. Ik verberg mijn emoties niet voor je. Je bent mijn dochter en je mag mij zien. Op mijn sterke momenten en ook op de momenten dat ik wankel. Ik kijk naar je en mijn wangen gloeien bij de gedachte. Ik voel walging, weerstand. Maar Het Gesprek niet voeren, is geen optie. Als ik Het Gesprek niet met je voer, ben ik geen goede moeder. Elke ouder wil zijn kind beschermen. Ik kan dat alleen als ik heel eerlijk tegen je durf te zijn. Wat een paradox. Ik kan je alleen beschermen als ik die harde realiteit niet omsluier. Ik zou erover willen liegen. Ik wil je niet met die last opzadelen. Maar als ik lieg over wat ik weet, overvalt die waarheid je straks in de praktijk. En dan legt die waarheid je lam. Dat verdien je niet. Je verdient een leven waarin je kunt ontdekken wie je bent en waar je toe in staat bent. Daarom is Het Gesprek zo heartbreaking. Omdat het je vleugels zal geven en tegelijkertijd een deel van je onschuld verplettert.

Benieuwd naar de hele brief? Dat lees je in het septembernummer van &C 'Maak het verschil' , dat nu in de winkels ligt, of lees het hier op Blendle. Je kunt het nummer ook hier bestellen.