Iedereen kent haar. De klassenmoeder die een hobbelpaard figuurzaagt voor de zwangere juf. Die waanzinnige regenboog-barbietaarten bakt op feesten en partijen. De moeder die gepersonaliseerde goodiebags fröbelt voor alle verjaardagsgasten van haar eenjarige spruit, en de moeder die foutloos versierde, glutenvrije kerstboomstroopwafels bakt voor het kerstfeest. Vreselijk – vooral omdat jij weer niet wist hoe snel je jouw naam achter 'gesneden komkommers' moest schrijven. 

Lees ook: Skip de dip: zo voorkom je de relatiedip na jullie baby

Uitsloofouders (vaak moeders): in de wereld van het ouderschap een bekend fenomeen. Je lacht erom, je haat ze, je bewondert ze – want hoe doen ze dit? – en af en toe raken ze iets in jezelf. Bijvoorbeeld omdat ze zich zo ongegeneerd in het moederschap storten en jij dat stiekem ook weleens zou willen. Hallo, doe míj die afwijking waardoor ik elk jaar zonder grommen een fotoalbum per kind samenstel!

Minimale inspanning
Maar als je eens kritisch naar jezelf kijkt, kan het ook zo zijn dat je er gewoon al eentje bent. Zoals Josselin, moeder van twee zoons. 'Voor de eerste verjaardag van mijn zoon maakte ik voor de hele babygroep vilten vingerpoppetjes,' zegt ze. 'Ik hou van knutselen en vond het leuk om te doen, maar sneed mezelf er direct mee in de vingers: mijn creatieve hoogstandje zette de toon, voor mezelf en anderen. De traktatiedruk nam toe, waardoor complete ijssculpturen en cadeausets dat jaar de revue passeerden. Belachelijk natuurlijk, en toch wilde ik niet onderdoen voor de rest. Voor mijn zoons derde verjaardag zat ik daarom zeven uur lang brandweerauto's te vouwen, met in het midden een ingewikkelde verrassing. Pas toen ik mijn vriend tot knutselhulp had geforceerd, de spanning opliep en de kartonnen brandweerwagens bijna het einde van onze relatie inluidden, zag ik in dat ik was doorgeschoten. Wat 'leuk' begon, was nu alleen nog maar stressvol. Ik beloofde mijn vriend en mezelf: op zijn volgende verjaardag trakteren we gewoon koekjes. In een zakje. Met een Elmo-gezichtje! En dropvoetjes. En...'

Soms verlies je jezelf ergens in en kun je de weg niet meer terugvinden, je afvragend: voor wie doe ik dit nu eigenlijk? (Spoiler alert: voor jezelf.) Dat je tot diep in de nacht zwoegt op komkommerkrokodillen of – zoals ik – loopt te kloten met dropveters aan vishengels met daaraan bungelende zakjes zelfgemaakte popcorn, terwijl een klasgenoot twee dagen later een doos Raketjes opentrekt en de hele klas uit z'n panty gaat van plezier. Kortom: maak het jezelf niet zo moeilijk en haal twee balen chips-uitdeelzakjes binnen. Iedereen blij. Zoals het af en toe voor alle partijen beter is om 'kale spaghetti' te serveren ('Mijn lievelingseten!') in plaats van uren in de keuken te staan ('Gadver, wat ís dit? Dit eet ik niet'). Minimale inspanning, maximaal resultaat, best eens lekker. Uitsloven is er in alle soorten en maten.

Lees ook: Wat doet de pandemie met onze mini's?

Overmatig je stinkende best doen is een heel ander verhaal dan totaal de realiteit kwijt zijn, weet Eva: 'Onlangs werd mijn achtjarige dochter uitgenodigd voor het kinderpartijtje van de dochter van vrienden. Die zitten behoorlijk goed in de slappe was en laten dat graag zien. Het gerucht ging al dat er een springkussen zou zijn. Toen ik mijn dochter afzette, viel ik van mijn fiets van verbazing. We werden onthaald door twee hostesses van een ingehuurd eventbureau. De tuin was omgetoverd tot een soort mini-Neverland met inderdaad een gigantisch springkussen, een suiker spinkar, een ballonnenvrouwtje en een goochelaar met Victor Mids-masker. De jarige en haar zussen stonden centraal op een podium, in matching glitterjurken en bejubeld door ruim twintig gasten. Terwijl de hostesses de kinderen begeleidden, keken de ouders tevreden toe en maakten ze video's voor Insta.'

Verder lezen? Het hele verhaal vind je in &C's Oh Baby! Special die nu in de winkels ligt en ook te koop is in &C Webshop. Daarin vind je overigens ook inspiratie voor allerlei traktaties van Dr. Oetker waarmee je ook eens de uitsloofouder kunt uithangen.