Ernest Hemingway zei: 'Courage is grace under pressure.' Het is een zinnetje dat de afgelopen periode vaak door mijn gedachten is gegaan. Grace under pressure: ondanks tegenslagen, paniek en stress toch een zekere mate van decorum, beheersing en kalmte behouden. Jezelf niet verliezen in zelfmedelijden, defaitisme en destructief gedrag. Moeilijk, moeilijk… 'Misschien moet je toch medicatie maar weer een kans geven,' zei de psychiater, die ondanks een ellenlange wachtlijst tijd had vrijgemaakt voor een eenmalig noodconsult. Mijn eigen psycholoog, met wie ik eindelijk de intakefase achter de rug had, was langdurig ziek geworden. Voor de zoveelste keer had ik me overal ingeschreven, documenten aangeleverd, doorverwijzingen geregeld. Dat deze psychiater tijd voor me vrijmaakte, kwam waarschijnlijk door de toon van de e-mail die ik hem stuurde – een e-mail die klonk als een noodkreet. Hij schreef me een nieuw antidepressivum voor. Nieuw in de zin van: een die ik nog niet eerder had geprobeerd. En ik had ze verdomme juist afgezworen, de medicijnen.

Lees ook: Hé schaap: wat vind je eigenlijk zelf?

Iets beter, iets sterker
Kort daarvoor was ik in Ecuador geweest, waar ik mijn heil had gezocht in de hallucinogene San Pedro-cactus. Het was een overweldigende, emotionele ervaring die me belangrijke inzichten gaf en nieuw licht wierp op zaken die mijn hele leven op mijn gedrag en gemoedstoestand van invloed waren geweest. Ik keerde huiswaarts en wist zeker dat ik eindelijk de weg naar boven was ingeslagen. Ik was een ander mens. En toen kwam de terugval. Alles kwam weer terug: de paniek, de somberte, de wanhoop. En vanwege de teleurstelling – in die cactus en in mezelf – was het nu nog erger dan ervoor. Ik had al mijn hoop op die reis gevestigd, zo bleek. Ik had het als een laatste optie ervaren. Want ondertussen was ik hiermee nu al jaren, in toenemende mate, aan het worstelen.

Lees ook: Nikkie de Jager in &C's meinummer: 'Volgens de dokter heb ik PTSS'

De eerste keer dat ik bij de huisarts in tranen uitbarstte was in 2016. 'Goed dan,' zei ik tegen de psychiater. 'Laten we het maar doen.' Het voelde als een knieval, als opgeven, als lafheid. In ieder geval niet als grace under pressure. Het eerste pilletje liet ik een hele poos op mijn handpalm liggen alvorens het door te slikken. Ik staarde ernaar en wist niet wat ik doen moest. Weggooien kon nog steeds. Ik kon nog steeds besluiten het 'zelf' te doen. Toen slikte ik het door. Dat het spul me ook daadwerkelijk zou helpen, daar ging ik niet van uit. Als je je hopeloos voelt, is het haast onmogelijk om optimistisch te zijn; je kunt je niet voorstellen dat je je ooit nog anders zult voelen. Bovendien had ik in het verleden ook al medicatie geprobeerd: citalopram, venlafaxine, bupropion. Die hadden naar mijn idee niks geholpen, of ze hadden me te veel bijwerkingen gegeven.

Het verdriet van zijn gebroken relatie en het verliezen van een prominente column versterkte Henks somberte. Hoe hij daar mee om ging? Lees zijn hele verhaal in de nieuwste editie van &C 'Laat je niet gek maken', die nu in de winkel ligt. Je kunt het nummer ook hier bestellen. Of lees het artikel op Blendle.