Arita (29) beviel met 34 weken van haar eerste kind.
'Met 33 weken voelde ik de baby niet meer en moest ik thuis rust houden. Met 34 weken kreeg ik weeën en had ik één centimeter ontsluiting. Ik moest opgenomen worden in het ziekenhuis en kreeg medicatie voor longrijping. Twee dagen daarna is een ballonnetje ingebracht. Toen deze eruit viel, begon de bevalling. Bij elke wee reageerde de baby minder. Ze brachten iets aan op zijn hoofdje om hem beter in de gaten te houden. Toen ze zagen dat het niet goed ging met de baby, werd acuut besloten over te gaan op een spoedkeizersnede. Heel de OK stond vol mensen. Met mij ging alles goed daarna, maar mijn zoontje heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen. Hij kreeg een glucose-infuus, heeft onder de lamp gelegen en een flow gehad (via een neusbril, of ‘snorretje’ kan met een flow extra lucht en/of zuurstof worden gegeven aan een kind, red.) De eerste twee weken heeft hij ook sondevoeding gehad omdat drinken niet goed ging. Het was zwaar om mijn baby daar te zien liggen met allemaal draadjes en slangetjes. Het zwaarst vond ik dat ik mijn kindje alleen moest achterlaten. Ik mocht. mijn kindje maar twee keer per dag zien. Pas in de derde week kon ik hem pas goed zien zonder stickers en plakkers. Je mist al heel veel omdat de zorg door de zusters wordt gedaan, al ben je wel in de buurt. Nu gaat het heel goed met hem, hij wordt bijna vijf jaar en gaat met plezier naar school.' 

Lees ook: Guess not: 6 redenen om te kappen met het raden van babynamen

Nathalie (33) heeft met 30 weken zwangerschap haar eerste kindje Menno verloren. Bij haar tweede kindje Eva kreeg ze te maken met een vroeggeboorte na 29 weken.
'In de 29ste week van mijn zwangerschap van Eva ging ik naar het ziekenhuis voor een tweewekelijkse controle. Hier bleek dat mijn vliezen waren gebroken. Meerdere keren per dag kreeg ik een CTG. Na het ontbijt was het weer tijd. Nog geen tien minuten nadat de CTG eraan hing, begonnen mijn weeën. Ik kreeg een keizersnede vanwege meerdere redenen: ik heb reuma en daarnaast een trauma overgehouden aan de bevalling van mijn zoontje dat overleed door een vroeggeboorte. Blijkbaar werkte de ruggenprik niet, ik voelde alles. Elk sneetje, het getrek, de pijn was onbeschrijfelijk. Ik kreeg lachgas. Gelukkig ging het met mij en Eva goed na de bevalling. Eva had meteen een goede apgar-score (een test waarmee een snelle indruk van de algemene toestand van een pasgeboren baby verkregen wordt, red.) en heeft maar een beetje zuurstof gehad. Op 8 januari werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en mocht Eva verhuizen van UMCG naar Isala Zwolle. Een speciale datum: op 8 januari was ik uitgerekend van ons zoontje. Het moeilijkste aan een vroeggeboorte vind ik dat mijn tweede zwangerschap ook veel te kort is geweest. Het voelt alsof je faalt, omdat je lichaam faalt.' 

Rosanne (34) beviel met 32 weken van een tweeling.
'De zwangerschap zelf was erg zwaar voor mij. Ik heb vanaf week vijf alleen maar klachten gehad: last van mijn buik en darmen, extreme vermoeidheid, hoofdpijn, maagzuur en depressieve gevoelens. Toen ik voor de derde keer werd opgenomen, met 32 weken, werd besloten de bevalling in gang te zetten. Ik had al vier dagen weeën en vier centimeter ontsluiting. Ik kreeg uiteindelijk een ruggenprik, wee-opwekkers en mijn vliezen werden doorgeprikt. Het ging allemaal heel snel, maar ik was erg opgelucht toen het voorbij was. Met de tweeling ging het op dat moment goed. Ze hadden allebei een cpap, een sonde door de neus en een infuus. Ze hebben zeven weken op de neonatologie gelegen. Tot twee dagen voordat ze naar huis mochten lagen ze nog aan de monitor en hadden ze af en toe nog dipjes in hun ademhaling. Ze hadden beiden ook regelmatig lage bloedwaarden. Hierdoor kregen ze een half jaar na de geboorte nog elke dag ijzer toegediend. De vroeggeboorte van onze tweeling heeft ontzettend veel emoties met zich meegebracht: angst, onzekerheid, teleurstelling, blijdschap, opluchting, verdriet, schuldgevoel en frustratie. Het is niet uit te leggen. De onmacht en onzekerheid zijn heel zwaar.' 

Tanja (62) beviel met 33 weken van haar eerste kind.
'Bij drie maanden zwangerschap bleek een hormonale myoom mee te groeien die snel in grootte toenam. Daardoor had de baby geen ruimte in de buik en lag ze aan de 'zijkant'. Dit zorgde ervoor dat ze te weinig ruimte had om goed te kunnen groeien. Na vierenhalve maand kreeg ik drie centimeter ontsluiting en volgde een ziekenhuisopname die voortduurde tot de bevalling. Bij 33 weken werd besloten dat ik van bed mocht om zelf te douchen. Bij terugkomst braken mijn vliezen. Die dag werd ik ingeleid door middel van een infuus met een weeënstimulerend middel. Gezien de invloed daarvan op de baby, werd het meerdere keren stopgezet en opnieuw opgestart. In totaal heeft dit anderhalve dag geduurd. Daarna gingen ze over tot keizersnede. Tijdens de voorbereiding bleek ik volledige ontsluiting te hebben en was een operatie niet meer nodig. Na de bevalling lag Patricia in een couveuse aan de beademing en de hartbewaking. Naar omstandigheden deed ze het best goed. Tot haar zevende jaar is ze onder controle van de kinderarts gebleven. Bij mij is de angst om haar te verliezen nooit meer écht weggegaan.'

Lees ook: Marloes: 'Van 1 naar 2 kinderen vind ik zwaarder dan van 0 naar 1'

Marloes (30) beviel met 28 weken van haar eerste kind.
'Ik had een vrij normale zwangerschap tot ik met 28 weken last kreeg van frequent harde buiken. Na onderzoek bleek dat ik ontsluiting had. Omdat ze dachten dat ik acuut zou gaan bevallen kreeg ik weeënremmers en longrijpingsprikken voor de baby. De weeënremmers werkten, waardoor ik nog maar af en toe een wee had. Uiteindelijk heeft mijn bevalling vijf dagen geduurd, omdat ze hem probeerden te remmen. Omdat de bevalling zo lang duurde heb ik aangegeven dat ik een ruggenprik wilde. Deze kreeg ik in combinatie met wee-opwekkers. Na een weeënstorm had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Ik heb drie keer geperst en toen is Luna geboren. Ze heeft in totaal acht weken in het ziekenhuis gelegen en kreeg alle zorg die een baby van die leeftijd nodig heeft. Met name de zorgen en de uitputtingsslag vond ik zwaar. Normaal is een eerste kind al pittig aangezien je niet weet wat je moet doen, maar nu kom je na acht weken uit het ziekenhuis met een kindje dat totaal ontregeld is en zichzelf niet op temperatuur kan houden. Niemand vertelt je hoe het moet.' 

Addy (32) beviel met 35 weken van haar eerste kind.
'Op veel vermoeidheid in het eerste trimester na, had ik eigenlijk nergens last van tijdens de zwangerschap. Tot ik verhoging kreeg; 38-38,5 – niet hoog genoeg om aan de bel te trekken. De koorts bleef maar terugkomen dus besloot ik naar de huisarts te gaan. Ik had blaasontsteking en kreeg antibiotica die je tot je 38e week mag slikken. Toen ik 's avonds naar het toilet ging leek het alsof mijn vliezen waren gebroken: er bleef iets gelei-achtigs druppen. We belden de verloskundige, ook zij constateerde dat mijn vliezen waren gebroken. Ik werd gelijk medisch en ging naar het ziekenhuis. Er was door de snelle weeën geen tijd meer om medicatie voor longrijping te geven dus kreeg ik alleen een enorme stoot aan antibiotica, een infuus en moest ik de bevalling 'gewoon' doormaken. Nadat mijn vliezen zo'n acht uur waren gebroken is onze dochter na twintig minuten geboren. Onze dochter heeft bijna een week aan de CPAP gelegen en twee dagen onder een blauwe lamp vanwege geelzucht. Verder kreeg ze sondevoeding en antibiotica voor de onverklaarbare koorts die ze had. Onze dochter zo zien vechten en niets kunnen doen om te helpen was echt verschrikkelijk zwaar. Je voelt je machteloos. Gelukkig waren er twee dingen die we konden doen: buidelen en kolven. Het werd bijna een religie om dat te doen. En gelukkig gaat nu alles goed.'