Toen ik nog geen kind had, was ik een typische kinderhater. Zo iemand die haar neus optrekt alsof ze poep ruikt als er een peuter voorbijrent. Zo iemand die vraagt om een plekje ver weg van de gezinnen in een restaurant. Zo iemand die geïrriteerd 'mensen moeten hun kind eens opvoeden' zucht als er een gillend exemplaar achter haar zit in de trein, of nog erger: in het vliegtuig (kinderen in vliegtuigen, dat moet sowieso verboden worden).

Lees ook: Wat moet je nou met háár: wat als je omgeving je liefde niks vindt?

Toen werd ik moeder. En er veranderde... weinig. Natuurlijk vind ik mijn eigen kind leuk. Maar minderjarigen die ik niet zelf gebaard heb? Nog altijd irritant. 'Kijk toch eens hoe schattig mijn kind is'-filmpjes op Facebook klik ik geërgerd weg en Instagram-accounts van moeders met verse baby's ontvolg ik (echt mensen, hou op met die spam. Alle baby's lijken op elkaar, dus die driehonderd foto's van de jouwe voegen niets toe). Gelukkig kan ik goed acteren, want sinds ik een kind heb, ontkom ik er niet aan om met kinderen in aanraking te komen. Met verve tolereer ik de vriendjes van mijn negenjarige. Ik ben zelfs best wel een populaire moeder, al zeg ik het zelf. Ik neem kind en aanhang mee naar het terras bij de eerste zonnestralen (wijn helpt trouwens heel erg om mijn irritatie te onderdrukken, word ik mild van). Ik ga met ze picknicken in het park (ook met wijn natuurlijk, alles in het belang van de kinderen).

Oppervlakkig gezien zou niemand mijn ware kinderhater-aard vermoeden. Het punt is: die andere kinderen zijn allemaal prima te pruimen zolang ze mijn kind blij maken. En ik geef toe: ze hebben wel hun charme. Kinderhater is misschien een te groot woord: 'vindt kinderen prima zolang ze er niet te lang zijn en de personal space respecteren' is een correctere omschrijving, maar dat bekt niet lekker. Mijn dochters vriendinnen kunnen er niks aan doen dat ik ze slechts zie als noodzakelijk kwaad om mijn kind te entertainen. Ze zijn prima, ze zijn gewoon... kind. En kinderen zijn per definitie vervelend gezelschap. Ze zijn egoïstisch en daar kunnen ze niks aan doen, want dat heeft met dat onderontwikkelde brein te maken. Ze zijn vaak smerig – denk snot en nooit de wc doortrekken, vooral niet na een grote boodschap – en opdringerig (opnieuw: onderontwikkeld brein). Dat is allemaal normaal. Ik verwijt hen niks, maar ik hoef gewoon niet continu door ze omringd te zijn.

Lees ook: Pamperen maar: kinderen worden geen softies van verwennerij

Praat nou eens normaal
Ben ik biologisch gezien een beetje mislukt? Ik bedoel: van nature moeten we kinderen toch allemaal ontzettend leuk vinden? Welnee, zegt gedragsbioloog Patrick van Veen van Apemanagment. Dat is een misverstand. 'Van nature zijn we wel geprogrammeerd om niet agressief te zijn naar jonge kinderen toe. Als we een puppy, een kitten of een baby zien, dan zullen we voorzichtig met ze zijn. De reden dat we die beschermingsdrang hebben, is dat mensenbaby's – net als alle jonge dieren – eigenschappen hebben waardoor we ze schattig vinden: de ronde vormen, het hoofd dat groot is in verhouding tot het lijf, een hoog stemmetje. Het geeft ze de legitimiteit om dingen te doen waar volwassenen niet mee wegkomen, zoals strontvervelend zijn. Maar dat is wat anders dan kinderen lief en leuk vinden.'

Waarom het doodnormaal is om andermans kinderen niet leuk te vinden? Dat lees je in &C's nieuwste nummer 'Schaamteloos jezelf, laat je niet afremmen' dat nu in de winkels ligt. Of bestel 'm hier.