De vrouwen die ik in mijn leven leuk heb gevonden, kwam ik tegen in het wild, op momenten dat ik niet naar liefde op zoek was. Ik zag daten altijd als solliciteren naar een baan waarvan ik nog niet eens wist of ik hem wel wilde. Maar toen ik drie jaar geleden single werd, downloadde ik met lichte gêne de apps Tinder en Happn. Ik maakte een profiel aan met niet al te overdreven foto's en de verplichte basisgegevens: Lykele, 30, schrijver, Amsterdam. Ik wilde eerlijk zijn, maar ook weer niet onnodig open. En ik begon meteen al te twijfelen: moest ik nu wel of niet vermelden dat ik een kind heb? Of zou dat vanzelf wel ter sprake komen? Wilde ik dat iemand mij leuk zou vinden als vader of als man? En zou mijn vaderschap een struikelblok zijn of me juist aantrekkelijk maken? Ik had mijn ouderschap nog nooit zo bekeken. Ik besloot mijn vaderschap op Tinder wel te vermelden en op Happn alleen in de mogelijke gesprekken ter sprake te brengen. Daar ging ik.

Lees ook: Mama, papa, oma: 'Mijn zoon woont op 3 verschillende plekken'

Hoi, ik ben polyamoureus
Ik swipete me wezenloos en zag algauw door de bomen het bos niet meer. Ik vond het ondoenlijk om op basis van foto's en soms een handjevol weloverwogen woorden iemand uit te kiezen, ik voelde me vies en schuldig, maar ging toch door, alsof je frietjes blijft eten terwijl je geen honger meer hebt. De apps leken me een handig middel om nieuwe mensen te ontmoeten, mensen van buiten mijn eigen kring, maar die insteek werd niet echt gedeeld. De eerste vrouwen met wie ik chatte wisten allemaal exact waarnaar ze op zoek waren en ik had geen flauw benul, ik wist niet eens óf ik wel op zoek was. Ik moest ook enorm wennen aan het chatten. Mijn eerste matches en gesprekken verprutste ik met stomme grapjes of per ongeluk een veel te eerlijk antwoord. Ik vergat dat er in chats niet zoiets als lichaamstaal bestaat, waardoor een ironische opmerking volledig serieus werd genomen. Na een paar chats begon ik bepaalde tactieken te herkennen. Soms kon ik na een paar zinnen al merken hoe vaak iemand dit al gedaan had.

Er was een vrouw die me allemaal dilemma's voorlegde – bergen of strand? Friends of Goede tijden? – en een vrouw die ons gesprek opende met: 'Hoi ik ben Evy, ik ben polyamoureus.' Ik hield het een dag vol en verwijderde beide apps van mijn telefoon. Ik was doodmoe en mijn vertrouwen in daten was flink gedaald. Als je op zoek bent naar seks waren deze apps misschien prima, maar liefde had hier wat mij betreft niets mee te maken. Ik word verliefd op een uitstraling, niet op een profiel. Vanwege de overdaad aan mogelijkheden vond ik het ook veel te moeilijk om een keuze te maken. Je kunt met iedereen een gesprek aangaan, al die gesprekken gaan vervolgens op elkaar lijken, en daarom ga je automatisch minder je best doen, terwijl liefde iets bijzonders hoort te zijn. Ik heb vrienden die een heel mooie relatie hebben overgehouden aan Tinder, maar ik weet nu dat ik mijn geluk daar niet ga vinden.

Lees ook: Rudy Asibey krijgt op de werkvloer regelmatig ongepaste opmerkingen

Nog eentje dan
Aan mijn swipedag hield ik wel twee dates over. Een paar dagen later zat ik tegenover een vrouw met wie ik niet heel uitgebreid, maar wel gezellig had zitten appen en die ik op haar foto's bijzonder aantrekkelijk vond. Omdat ik echt nog niet wist hoe het werkte en wat gebruikelijk was, had ik al vrij snel – te snel, misschien – voorgesteld om af te spreken. Je leert iemand in het echt beter kennen, vond ik, en bovendien kun je jezelf dan niet meer verschuilen achter gevatte antwoorden waar je iets te lang over hebt nagedacht. Ze deed iets met vastgoed. Ik had dat onderwerp in onze chats een beetje vermeden, maar nu we live waren ging het gesprek toch al snel over werk. Ik dacht dat ze makelaar was, maar ik had het mis. Ze was Junior Asset Manager.

Benieuwd naar het hele verhaal van Lykele Muus over daten als alleenstaande ouder? Dat lees je nu in onze nieuwste &C 'Borst vooruit' die nu in de winkels ligt, of je bestelt 'm hier.