Lenne (26): 'Nepwimpers bestonden nog maar net in Nederland. Mijn achternicht is schoonheidsspecialist en had ze al. Mijn moeder en ik vonden dat zo mooi, wij móésten ze ook hebben. Dus daar zaten we, op het zolderkamertje van een Marokkaanse vrouw. De behandeling was zo nieuw dat ze nog niet eens een eigen salon had. We kregen veel complimenten van andere vrouwen. Ik werkte in een winkel en klanten wilden ook zulke mooie lange wimpers als ik had. Om de drie weken liet ik ze bijvullen. Als ik terugdenk aan die periode, denk ik: jezus Len, wat was je aan het doen? Elke keer weer anderhalf, twee uur in die stoel... En dan aan de lijmbolletjes plukken die in m'n wimpers zaten. Verslavend om die eruit te trekken, zo'n lekker gevoel gaf dat.

Lees ook: Leco van Zadelhoff: 'Ik hou van rimpels, van leven en uitdrukkingen'

Na drie jaar stopte ik ermee. Ik ging een paar maanden naar Spanje en wilde niet naar een onbekende salon. Met olie verwijderde ik de nepwimpers. Dat was wel even huilen. Ik had enorm korte, beschadigde wimpers, net stompjes. Supererg. Ben je negentien, heb je geen wimpers meer. Ik compenseerde de boel met oogschaduw tot ze weer waren aangegroeid. Toen ik 21 was, volgde ik een mode- en businessopleiding. Feestjes, vroeg opstaan voor college, een bijbaan: het was zo druk dat ik weer naar nepwimpers verlangde. Dat scheelt veel tijd 's ochtends. Mijn moeder ging inmiddels naar een salon die derde was geworden bij de wereldkampioenschappen. Die zat bij mijn ouders in het dorp. Ideaal: kon ik mijn wimpers laten bijwerken én mijn ouders bezoeken.'

Ben je benieuwd naar het hele verhaal en naar dat van andere vrouwen die gestopt zijn met hun beautyritueel? Ren naar de winkel voor &C's Beauty Issue, of bestel 'm hier.