Vanavond ga ik dus een nachtje weg. Overnachting in een prachtig hotel. Met twee vriendinnen, hartstikke fijn. Dit soort me-time-momenten gaan alleen immer gepaard met een bak vol schuldgevoel. 

Wanneer de plannen worden gemaakt, zie ik alleen maar glorietijden voor me. Wijn, terras, een suite, alleen wakker worden in alle rust. Alle ingrediënten voor een perfecte mom-get-a-way. Ik klaag immers continu over hoe graag ik ze toch telkens achter dat behang wil plakken. Echter, wanneer het 'tripje' dichterbij komt, begint de blaampraat. Dat is in de vorm van een stokende stem in het brein. Gaat ongeveer zo:

Lees ook: Jaimie Li: 'Vliegtuigvakantie? Totale anxiety als ik eraan denk'

'Kan ik toch niet máken? Zomaar op een doordeweekse dag wegglippen? Welke moeder flikt zoiets? Niet eens voor werk, maar gewoon om met je vriendinnen te hangen? En je man, die moet ervoor opdraaien ook! Die gozer moet nota bene door jouw gezeik verplicht eerder van zijn werk. Brengt-ie ze de volgende dag überhaupt wel op tijd naar school? Normaal doen jullie dat ochtendritueel samen. Dankzij jouw vertier ligt het complete gezin op zijn gat. Iedereen moet lijden. Met je hotel en je wijn! Had je maar geen moeder moeten worden. Je hoort er gewoon te zijn, thuis! En je wasjes? Komen ook volledig stil te liggen. Wie kriebelt de jongens in slaap? Jij in ieder geval niet, want jij zit te slurpen aan een kansloos glas ergens in hartje Amsterdam. Wat, uitslapen zei je? Minste wat je kan doen is solidair zijn en tegelijkertijd opstaan met je kroost. Even facetimen, dat je aan ze denkt. Moet je echt zo graag weg? IS DIT NODIG JAMIE? Sneue luxepoes en piece-of-shit-moeder die je bent.'

Na het verhitte stookbetoog van De Stem, haal ik verhaal bij het gezin. 'Ga je mama missen?' 'NEE, MANNENAVOND YEAH!' Mijn man doet er verder ook niet moeilijk over. 'Lekker toch? Moet je doen. Ik haal de kids wel op hoor. Geniet lekker, dat verdien je. Je werkt zo hard.' De lieverd.

Dus dit schuldgevoel, dit probleem, zit enkel en alleen in mijn hoofd. Ik heb de slechtste mindset ooit. Het voelt alsof ik als kapitein als eerste een zinkend schip verlaat. Zoiets doe je gewoon niet, je blijft tot het bittere eind aan boord. Je bent kapitein of je bent het niet! 

Zo tegenstrijdig zit ik dan ook wel weer in elkaar. Want wanneer ik de deur achter me dichttrek om mijn onnodige hotelovernachting te beleven en mijn overbodige bord pasta naar binnen te werken, verdwijnt alle rottigheid in één klap. Hoezo schuldgevoel, me-time is belangrijk man! Zelfs balen als een stekker als ik weer terug moet. 

Lees ook: Jamie Li: 'Er wordt absoluut gesekst vanavond'

Bij thuiskomst weet ik weer waarom me-time zo stroef verloopt. Het is veredeld uitstelgedrag: de keuken, de was, alles eigenlijk, moet je alsnog doen. Want de zogenaamde 'mannenavond' is natuurlijk uit de hand gelopen. Je treft een studentenhuis in volle glorie aan. Vieze pizzaborden op het aanrecht, onopgemaakte bedden, een mix aan stofwolken en kruimels op de vloer en natuurlijk: stapels vuile kleren. En niet op één plek hè, beeldig verdeeld over het hele huis. De eerstvolgende mom-get-away-trip die zich aandient, laat ik lekker voor wat het is. Deze kapitein blijft mooi op het schip.

Lees hier meer columns van Jamie Li.